İki arkadaş çölde yolculuk ediyorlardı.
Bu iki arkadaş, develeriyle giderlerken
bir sebepten dolayı tartışırlar.
Biri, ötekine sinirlenip bir tokat atar.
Tokadı yiyenin canı çok yanar ve;
arkadaşına tek kelime dahi etmez
ve kum üzerine şu sözleri yazar:

“Bugün en iyi arkadaşım bana bir tokat attı!”

Bir müddet birbirleriyle konuşmadan yola devam ederler.

Yıkanabilecekleri bir vahaya gelince burada biraz konaklarlar.

“Temizlik imandandır!” diyerek yıkanmaya başlarlar. Tokadı yiyen, yıkanırken batağa saplanır. Boğulmak üzereyken arkadaşı  tarafından kurtarılır. Boğulmak üzere olan arkadaş, selametle çıktıktan sonra bir kaya parçası üzerine şu sözleri kazır:

“Bugün en iyi arkadaşım benim hayatımı kurtardı!”

Tokadı vuran; yani en iyi arkadaşının hayatını kurtaran kişi ona şu soruyu sorar:

“Senin canını yaktığımda bunu kum üzerine yazdın; ama şimdi kayaya kazıyorsun, neden?”
Öbür arkadaş ona şöyle cevap verir:
“Biri bizi incittiğinde bunu kum üzerine yazmalıyız ki, bağışlama rüzgarı estiğinde onu silebilsin. Ama biri bize iyi bir şey yaparsa onu kayaya kazımalı ki, onu hiçbir rüzgar silemesin.”
Unutmayalım! Affetmek, büyük bir erdemdir.
İyilikler, her zaman sevilmeye ve anılmaya vesiledir.