Bir zamanlar kocaman bir dağın tepesinde bir kartal yaşarmış. Kartal, yuvasında oturup, dört yumurtasından yavrularının çıkmasını bekliyormuş. Bir gün aniden yer yerinden oynamış, çok şiddetli bir deprem olmuş.

Kartalın yumurtalarından biri yuvarlana yuvarlana vadideki tavuk çiftliğine kadar düşmüş. Fakat halen sağlammış. Çiftlikteki en yaşlı tavuk, bu büyük yumurtayı koruması altına almış.

Vakti gelince yavru kartal doğmuş. Biraz serpilince çevresindekilerden farklı olduğunu anlamış anlamasına ama herkes ona tavuk gibi davrandığı için sesini çıkaramamış, üstelik yaşlı tavuğu ve kardeşlerini de çok seviyormuş.

Bir gün çiftlikte oyun oynarlarken, gökyüzüne baktığında bir grup kartalın özgürce uçtuklarını görmüş, “Aman Allahım, ne güzel . uçuyorlar. Ben de onlar gibi uçmak isterdim, hem de çok isterdim” diye iç geçirmiş.

Tavuklar bilgiç bilgiç gülümseyerek, “sen bir tavuksun, tavuklar uçamaz” diye yanıt vermişler yavru kartala. Fakat o günden sonra yavru kartal gözünü gökyüzünden ayırmamış, ne zaman kocaman kanatlarıyla uçan kartalları görse, içini heyecan kaplıyor ve onlar gibi  uçmak istediğini söylediğinde de hep aynı yanıtı alıyormuş, “Sen bir tavuksun, bırak artık bu hayalleri.”

Aradan zaman geçtikçe kartal, uçma hayallerini kurmaktan vazgeçmiş, kendisine tavuk olduğu söylendiği için, o da bir tavuk gibi yaşamaya karar vermiş. Bir süre sonra ne uçan kartallardan ne de uçmaktan söz etmez olmuş. Hayatını bir tavuk olarak sürdürmüş ve bir tavuk olarak ölmüş.

Hayatınızın herhangi bir zamanında kartal olma hayalleri kurarsanız, başarabileceğinizi düşündüğünüz cesur hayalleriniz varsa, mutlaka hayallerinizi takip edin, tavukların sözlerini de sakın dinlemeyin.