Bir adam Hacca gidiyordu. Yanında götürmemek için bin altınını bir arkadaşına bıraktı. Hacdan döndüğünde parasını geri istedi. Arkadaşı:
– Hayır, dedi, sen bana para falan bırakmamıştın.

Hacı şöyle dedi, böyle dedi, olmadı. Beraberce meşhur Kadı İlyas’ a gittiler. Kadı İlyas davayı dinledi. Suçluya dönüp:

– Sana para vermediğine yemin edermisin?
– Ederim efendim.

Yemin etti. Kadı İlyas davacı hacıya döndü:
– Parayı buna verdiğine şahidin var mı? diye sordu.

– Yok efendim. Namusuna güvenmiştim.
– Pekiii. Parayı nerde verdin?

– Kırda efendim. Bir ağacın altında.
– Peki, git bana o ağaçtan bir dal getir. Olur ya, belki o dal şahitlik eder.

Hacı gitti. Kadı İlyas da kendi kendine bir kitap okumaya başladı. Aradan epeyce zaman geçmişti. Kadı başını kaldırıp:
– Amma da uzattı bu, dedi. Nerde kaldı bu adam?

Suçlu kendini unutup:
– Efendim, dedi, ancak gelir. Ağaç uzaktır.

Kadı İlyas, kahkahayı bastı:

– Gördün mü? dedi. İşte ağaç, şahitlik etti. A hazret, mademki ağacın altında arkadaşından para aldığını inkar ediyorsun, peki, o arkadaşın hangi ağaca gittiğini nerden biliyorsun ha? Ver adamın paralarını, ver !.