Ünlü bir futbolcu karisini öldürmekle suçlaniyordu.
Futbolcu yakalanmisti. Ama karisinin cesedi ortada
yoktu.

Durusma Amerikan filmlerindeki gibiydi. Futbolcu sanik
sandalyesinde oturuyordu. Kucak dolusu parayla tuttugu
avukati jüriyi ikna etmeye ugrasiyordu:
“Sayin jüri üyeleri, müvekkilimin suçsuz olduguna
yürekten inaniyorum. Buna az sonra sizler de
inanacaksiniz.

Neden mi? Bakin, simdi 1′ den 10′ a kadar sayacagim ve
müvekkilimin öldürdügü iddia edilen karisi bu kapidan
içeri girecek… 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10…”

Bütün jüri kapiya döndü. Kimse girmedi içeri.
Avukat bir savunma dahisiydi, öldürücü hamlesini
yapti:

“Bakin, siz de kadinin öldügüne inanmiyorsunuz. Çünkü
hepiniz içeri girecek diye kapiya baktiniz. Iste
karari buna göre vermenizi talep ediyorum.” Jüri, ünlü futbolcuyu suçlu buldugunu bildirdi ve dava
bu sekilde sonuçlandi.
Mahkeme çikisinda avukat, bayan jüri baskanina
yaklasti:

“10′ a kadar saydigimda siz de diger üyeler gibi
kapiya bakmistiniz. Neden böyle bir karara imza
attiniz?”

“Dogru” dedi jüri baskani; “Ben de kapiya baktim, ama
müvekkiliniz kapiya bakmiyordu!. .”
NOT: En iyi analist herkes bir noktaya bakarken, o
noktaya yönelen bakislari izleyen kisidir.