Demet Evgar: Rezidansta yaşayıp ‘özgürüm’ mü diyorsun?

‘Avlu’ dizisinde cezaevine girmiş bir kadını canlandırıyor. Altın Koza kazanan ‘Aşkın Gören Gözlere İhtiyacı yok’ 11 Mayıs’ta vizyona giriyor. Oyuncu Demet Evgar diyor ki: Rezidanslarda yaşayıp istediğin kadar ‘özgürüm’ de. Oksijen gitmiyor beynine onu ne yapacaksın? Beyninde oksijen yok, paran olsa ne olur?

* Ben alışkanlıklarımı, ritüelleri severim. Ama yeni alışkanlıklar edinmeyi daha çok severim. Yeni, tazedir; üstelik o da yeni bir alışkanlığa dönüşmeye gebedir. Evime bile hep aynı yoldan gitmeyi sevmem, farklı sokakları görmek isterim. Sıkılıyorum çünkü. Hem o zaman, kendi kurduğun rahatlık alanından çıkmayı teklif ediyor hayat sana. Bir bakıyorsun, aslında bütün yollar açık, iş ki oraya doğru bir adım at. Bilgi, yeni bilgiyi getiriyor.

* Cehalet mutluluktur derler ya, büyük saçmalık. Ödlekliğe bulunmuş tatlı bir mazeret o. Adım atmak korkutuyor da olabilir bazen ama cesaret korkuya rağmen gittiğin yoldur zaten.

* Uzun bir dönem, kadınların dehası hep kenarda köşede kaldı. Şimdi yine kadınların yükseldiği bir dönemi yaşıyoruz. Dünya hiçbir zaman şimdikinden daha iyi ya da kötü durumda olmadı bence. Kendini tekrar eden bir döngü var.

* Bundan bir asır önce doğmuş olsaydım Kurtuluş Savaşı’nda olacaktım. Ya da dünyada başka bir yerde olsaydım, ne bileyim, belki 2. Dünya Savaşı’nda çok büyük bir soykırımın ortasında kalacaktım. İnsan var olalı beri bunları yapıyor kendine… Yaşama içgüdüsünün olduğu her yerde yok etme içgüdüsü de var.

* Ölmez diyebileceğin-sadece insan da demiyorum bak- herhangi bir canlı var mı ki? İnsan bir yandan bunun bilinciyle, bir yandan da ancak bunu unutarak yaşayabiliyor. O döngü içinde ben nelere şahit oluyorum, diye bakıyorum. Sahip olabileceğin hiçbir şey yok yani, sadece şahitlik edebiliyorsun hayata.

* Dışarıdan yargılamak kolay iş ama olur iş değil. Bir kere onun geçmişine sahip değilsin, bilemezsin. Kaldı ki onu yargılamak da sana bir şey kazandırmayacak. Kimse birilerini yargılamadan iki dakika boş oturamıyor ya…

* İnsan doğadan uzaklaştıkça, kendinden de uzaklaşıyor. Bire bir kendimden biliyorum. Köye gittiğimde, ağaca dokunduğumda, toprağa bastığımda gerçekten huyum suyum değişiyor. Rezidanslarda istediğin kadar çok özgürüm, şuyum buyum de; oksijen gitmiyor beynine onu ne yapacaksın? Beyninde oksijen yok, paran olsa ne olur?

* Umut dediğin şey benimle var olmadı, benimle de yok olmayacak. Kendi adıma oraya yatırım yapmayı tercih ediyorum. Tozpembe bir şeyden bahsetmiyorum ama… Çetin bir şey umut.